سر الكساندر فلمينگ، ميكروب‏شناس برجسته اسكاتلندي در روز چهارم سپتامبر 1928م به طور اتفاقي به كشف پني‏سيلين موفق شد. پني‏سيلين علي‏رغم دارا بودن خاصيت قوي ميكروب‏كشي، محرك و مسموم كننده نبود. فلمينگ اين كشف را با نام پني‏سيلين در سال 1929م اعلام كرد اما در آن زمان، كسي به اين كشف مهم علاقه‏اي نشان نداد، از اين رو، پني‏سيلينِ اكتشافي، سال‏ها در شيشه آزمايشگاه ماند تا اين‏كه جنگ جهاني دوم آغاز شد و جراحان ارتش، به فكر پيدا كردن روش‏هايى تازه و موثر براي درمان زخم‏هاي عفوني مجروحان جنگي افتادند. در اين‏جا بود كه آنان پني‏سيلين و اثرات آن در بهبود بخشيدنِ زخم‏هاي عفوني را به خاطر آوردند. در اين هنگام بود كه دو دانشمند ميكروب‏شناس و بيولوژيست با نام‏هاي هُوارْدْ فلوري و ارنسْتْ چين توانستند آن را به صورت يك داروي عملي عرضه دارند. اين سلاح قدرت‏مند در مبارزه با باكتري‏ها، بسيار قوي عمل مي‏كرد و در اين زمان كاربرد وسيعي يافت. با كشف پني‏سيلين، اين آنتي‏بيوتيك نيرومند، علم پزشكيِ قرن بيستم دستخوش انقلابي عظيم شد و در سال 1945م، هر سه دانشمند به دريافت جايزه نوبل پزشكي نائل شدند. (ر.ك: 11 مارس)